Η Εθνική μπάσκετ ήταν ανέκαθεν το καμάρι αυτής της χώρας σε αθλητικό επίπεδο! Η Εθνική ομάδα που διεκδικούσε σε σταθερή βάση μετάλλια, η ομάδα που πάντα ξεχείλιζε και ξεχειλίζει ακόμα από ταλέντο, η "επίσημη αγαπημένη"! Η Εθνική μπάσκετ ήταν πάντα η ζωντανή απόδειξη ότι το μπάσκετ ήταν, είναι και θα είναι το εθνικό μας άθλημα, η βασική αιτία για να γεμίζουν κάθε καλοκαίρι τα ανοιχτά γήπεδα μπάσκετ σε όλη την Ελλάδα, η αιτία περηφάνιας του κάθε Έλληνα, που μπορεί σε άλλα αθλήματα να ήταν κομπάρσος, αλλά σε αυτό ήταν ο πρωταγωνιστής!
Θυμάμαι ακόμα με νοσταλγία, τον εαυτό μου πιτσιρικά να παίζω μπάσκετ, στα ανοιχτά γήπεδα της Νέας Μάκρης. Άλλες φορές στο γηπεδάκι πίσω από το δημαρχείο, άλλες φορές στο ανοιχτό της Ανατολής, άλλες στην Αγία Μαρίνα, άλλες στο σπίτι μου, αρχικά στη μπασκέτα που είχε βάλει ο πατέρας μου στην ελιά και αργότερα μιας και ήμουν ήδη έφηβος και ήθελα περισσότερο χώρο και κυρίως... ύψος στη μπασκέτα στο δρόμο!
Με το μπάσκετ υπήρχε ένα... δέσιμο και μία αγάπη που δεν υπήρχε με τα άλλα αθλήματα και οφείλω να ομολογήσω ότι αυτό συνέβαινε και με τους φίλους μου ανεξαρτήτως ομάδας, είχαμε τρέλα με την "σπυριάρα"! Δεν ξέρω αν έτυχε να είμαστε πολλοί "μπασκετικοί" στη Μάκρη, ή αν αυτο συνέβαινε και συμβαίνει σε όλη την Ελλάδα (να πω την αλήθεια, νομίζω ότι ισχύει το δεύτερο), αλλά αυτό που ξέρω είναι ότι αυτή η τρέλα δεν υπήρχε τόσο ούτε λόγω Παναθηναϊκού, ούτε λόγω Ολυμπιακού, αλλά... λόγω Εθνικής! Αν μη τι άλλο για αυτό είμαι σίγουρος... Μπορεί να διαφωνούσαμε στα πολιτικά, μπορεί να διαφωνούσαμε στα αθλητικά, αλλά με την Εθνική μας έπιανε ένα δέος, ήταν το καμάρι μας.
Ποιος δεν θυμάται το χρυσό το 2005 στο Βελιγράδι ή την νίκη επί της Dream Team το 2006(ας μην ξεχνάμε, ότι ήμασταν και είμαστε η μόνη χώρα στην ιστορία που κέρδισε τις ΗΠΑ, πλήρεις!!!); Ποιος δε θυμάται την ανατροπή απέναντι στη Σλοβενία από το -17 λίγα λεπτά πριν τη λήξη του ματς; Το τρίποντο του Διαμαντίδη απέναντι στη Γαλλία; Το χάλκινο το 2009 στην Πολωνία, που ήταν πιο σημαντικό και από χρυσό; Θα μπορούσα να γράφω χιλιάδες λέξεις για όλα αυτά, αλλά ας επανέλθουμε στο θέμα μας...
Η Εθνική, λοιπόν αποτελούσε ανέκαθεν το καμάρι μας, μία από τις κορυφαίες ομάδες του κόσμου, που όλοι θαύμαζαν και απεύχονταν να αντιμετωπίσουν, ακόμα και οι Αμερικάνοι..! Αυτή όμως η ομάδα έγινε μύθος, στηριζόμενη στο "μυαλό" και το ύψος των περιφερειακών της, στηριζόμενη στη σφιχτή της άμυνα γενικά και την άμυνα ζώνης ειδικά, στηριζόμενη σε οργανωμένες επιθέσεις, στηριζόμενη σε συγκεκριμένα συστήματα, αλλά και στην αυτοπεποίθηση των παικτών της.
Η αυτοπεποίθηση των διεθνών, προερχόταν από το γεγονός, ότι κατά βάθος ξέρανε και ξέραμε, ότι στο μπάσκετ, αυτή η χώρα δεν ήταν ελλαδίτσα, αλλά θηρίο, που αν το πλήγωνες ή το υποτιμούσες θα σε τσάκιζε όσο μεγάλο όνομα και αν ήσουν, αν δεν με πιστεύετε, ρωτήστε, τον Λεμπρόν Τζέημς ή τον Ντιρκ Νοβίτζκι, ακόμα και τον Τόνι Πάρκερ και θα σας πουν τι εστί Ελλάδα.
Αυτή λοιπόν την ιστορία, φάνηκε ότι δεν τη σεβάστηκε καθόλου ο Ηλίας Ζούρος, με τον τρόπο που παρέταξε την ομάδα στο Προολυμιακό, με αποτέλεσμα να γνωρίσουμε αυτό τον ντροπιαστικό αποκλεισμό από τη Νιγηρία. Η άμυνα ζώνης αντικαταστάθηκε από το man to man, που έκανε τον Καϊμακόγλου έρμαιο στις ορέξεις των ιδιαιτέρως αθλητικών Νιγηριανών, η οργανωμένη επίθεση από τον run and gun, ένα στυλ παιχνιδιού, του οποίου το ρυθμό μόνο ο Σπανούλης μπορεί να ακολουθήσει, βοήθειες στην άμυνα δεν υπήρξαν ποτέ και έτσι η Ελλάδα μετά από πάρα πολλά χρόνια, δεν θα συμμετέχει σε τελική φάση διεθνούς διοργάνωσης!
Η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν και ελαφρυντικά για τον Έλληνα τεχνικό, καθώς η εθνική είχε πολλές απουσίες βασικών παικτών, ενώ όπως είπε και ο ίδιος: "Kάναμε μόλις 10 προπονήσεις καθώς δεν προλαβαίναμε", αλλά ειλικρινά μπορεί αυτό να αποτελεί δικαιολογία σε μία ήττα από τη Νιγηρία; Μάλλον όχι...
Το θέμα και κλείνω με αυτό είναι το εξής: Η Ελλάδα έχει μία σημαντική ιστορία στο παγκόσμιο μπάσκετ, έχει συγκεκριμένο στυλ παιχνιδιού, συγκεκριμένα ατού και συγκεκριμένα δυνατά σημεία, έχει μία παράδοση στο χώρο που διαρκεί χρόνια και αυτό δεν μπορεί να αλλάξει με 10 προπονήσεις....
Ο Ηλίας Ζούρος είναι ένας πολύ καλός τεχνικός και ελπίζω, εφόσον παραμείνει στην Εθνική να καταλάβει ο λάθος του και να το διορθώσει, γιατί αν και του χρόνου στο Ευρωμπάσκετ, η Ελλάδα συνεχίσει αυτό το ανούσιο και αμερικανόφερτο run and gun, ξεχνώντας το δικό της στυλ παιχνιδιού, με το οποίο έχει διαπρέψει διαχρονικά, η κατάληξη θα είναι και πάλι η ίδια: Ύβρις-τίσις-νέμεσις.
Υγ1. Το έγραψα αυτό το άρθρο, όχι για τίποτα άλλο, αλλά για να συνεχίσουν τα παιδιά στα ανοιχτά να παίζουν μπάσκετ....
Υγ2. Το μεγαλύτερο κρίμα είναι ότι αυτή η Εθνική έχει πολύ ταλέντο για να το χαραμίζει τόσο άδοξα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου